سقراط حکیم

�
روزی سقراط حکیم مردی را دید که خیلی ناراحت و متآثر است.

� علت ناراحتی اش را پرسید.پاسخ داد:

� در راه که می آمدم یکی از آشنایان را دیدم.سلام کردم.

� جواب نداد و با بی اعتنایی و خود خواهی گذشت و رفت و من از این طرز رفتار او خیلی رنجیدم.

� سقراط گفت: چرا رنجیدی؟ مرد با تعجب گفت: خوب معلوم است که چنین رفتاری ناراحت کننده است.

� سقراط پرسید: اگر درراه کسی را می دیدی که به زمین افتاده و از درد و بیماری به خود می پیچد

� ایا از دست او دلخور و رنجیده می شدی؟

� مرد گفت: مسلم است که هرگز دلخور نمی شدم .آدم از بیمار بودن کسی دلخور نمی شود.

� سقراط پرسید: به جای دلخوری چه احساسی می یافتی و چه می کردی؟

� مرد جواب داد: احساس دلسوزی و شفقت و سعی می کردم طبیب یا دارویی به او برسانم.

� سقراط گفت: همه این کارها را به خاطر آن می کردیکه او را بیمار می دانستی آیا انسان تنها جسمش بیمارمی شود؟ و آیا کسی که رفتارش نا درست است روانش بیمار نیست؟ اگر کسی فکر و روانش سالم باشد هرگز رفتار بدی از او دیده نمی شود. بیماری فکری و روان نامش غفلت است و باید به جای دلخوری و رنجش نسبت به کسی که بدی می کند و غافل است دل سوزاند و کمک کرد و به او طبیب روح و داروی جان رساند. پس از دست هیچ کس دلخور مشو و کینه به دل مگیر و آرامش خود را هرگز از دست مده

� بدان که هروقت کسی بدی می کند در آن لحظه بیماراست.